Léon: The Professional

    

   Κωνσταντίνος Βιέννας-Φοιτητής Νομικής

                  Σύνοψη: Όταν ένας διεφθαρμένος αστυνομικός της Δίωξης Ναρκωτικών της Νέας Υόρκης ανακαλύπτει πως ο κάτοχος του σπιτιού όπου κρύβει τα ναρκωτικά του κλέβει μικροποσότητες, τον σκοτώνει μαζί με την οικογένειά του.

Η μόνη που επιζεί είναι η δωδεκάχρονη κόρη της οικογένειας, η Ματίλντα, η οποία τυχαίνει να βρίσκεται έξω από το σπίτι όταν ξεκινά η σφαγή και, όταν επιστρέφει, αποφεύγει τους δολοφόνους που έχουν μόλις τελειώσει το έργο τους χτυπώντας την πόρτα του διπλανού διαμερίσματος.

          Της ανοίγει ο Λεόν, ένας αντικοινωνικός επαγγελματίας δολοφόνος. Μαθαίνοντας την ιστορία της, αποφασίζει να της δώσει στέγη για λίγο, όμως εκείνη ανακαλύπτει σύντομα το μυστικό του και του ζητά να την εκπαιδεύσει, ώστε να εκδικηθεί τη δολοφονία του αδερφού της.

          Πληροφορίες: Η ταινία βγήκε στις αίθουσες το 1994, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Γάλλου Luc Besson, με τον Jean Reno στον ομώνυμο ρόλο. Τον πλαισιώνουν η Natalie Portman, στον πρώτο της κινηματογραφικό ρόλο, και ο Gary Oldman ως Αστυνόμος Στάνσφιλντ.

          Αντιδράσεις κοινού και κριτικών: Η ταινία ήταν εμπορικά επιτυχημένη, κερδίζοντας 45 εκατ.$, με προϋπολογισμό 15 εκατ.$. Οι κριτικοί τη θεωρούν αρκετά καλή: στις δύο μεγαλύτερες ιστοσελίδες κριτικών, Rotten Tomatoes και Metacritic, η ταινία έχει θετικά σχόλια που φτάνουν το 72 και 64 τοις εκατό αντίστοιχα. Καθώς τα χρήματα για την παραγωγή προήλθαν από τη Γαλλία, η ταινία ήταν υποψήφια στα βραβεία César, με 7 υποψηφιότητες και καμία νίκη, ενώ τιμήθηκε με Χρυσό Λέοντα της Τσεχίας. Η αντίδραση πάντως του κοινού ήταν πολύ πιο θερμή, καθώς η ταινία έχει βαθμολογία 8,6/10 στο imdb, βαθμολογία που τη φέρνει στην 27η θέση όλων των εποχών.

          Γιατί να τη δείτε: Γιατί, όσο κι αν το σενάριο ακούγεται κοινότυπο, ξεφεύγει από τα στερεότυπα των ταινιών δράσης. Αντί να αναλώνεται σε ανούσιες σκηνές δράσης, ο Besson στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας προσφέρει μια σκηνοθετική ματιά ώριμη, δίχως υπερβολές και αχρείαστες σκηνές∙ εξερευνά τη συνύπαρξη δύο ανθρώπων που, δίχως κάποιον άλλο στον κόσμο, εναλλάσσονται σε μια παράξενη σχέση, άλλοτε πατέρα - κόρης, άλλοτε δασκάλου - μαθητή, κι άλλοτε σχεδόν εραστών που ανοίγουν την καρδιά τους ο ένας στον άλλο. Δύο ανθρώπων που δένονται κάτω από δύσκολες συνθήκες και μέσα από τη συνύπαρξή τους κατορθώνουν και συνεχίζουν να βρίσκουν νόημα στη ζωή τους.

Στην απόδοση αυτής της πολυεπίπεδης συνύπαρξης, καίριο ρόλο διαδραματίζει η επιλογή των ηθοποιών: Ο Reno ενσαρκώνει με απίστευτο ρεαλισμό τον Λεόν, ενώ η Portman κάνει το ίδιο στον χαρακτήρα της Ματίλντα, δίνοντας ψήγματα του ταλέντου της που την οδήγησε, περίπου 15 χρόνια μετά, στο Όσκαρ Ά Γυναικείου Ρόλου. Εξίσου εντυπωσιακή η ερμηνεία του κακού αστυνόμου από τον Oldman, ερμηνεία που, όπως παραδέχθηκαν αργότερα οι συντελεστές της ταινίας, βασίστηκε πολλές φορές σε αυτοσχεδιασμούς.

Συγκινητικότατο και το τελευταίο τμήμα της ταινίας, που αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση, επισφραγίζοντας την εξέλιξη της πλοκής και το δεσμό των δύο βασικών χαρακτήρων. Σε αυτό το σημείο, όταν οι δυνάμεις του Στάνφιλντ φθάνουν στο σπίτι του Λεόν, αποδεικνύεται η μαεστρία του σεναριογράφου: αν και φαινομενικά ο Λεόν, ως εκτελεστής είναι εξίσου κακός με τον αστυνόμο, ο θεατής, έχοντας μάθει την τραγική ιστορία του και παρακολουθώντας τον να «υιοθετεί» τη Ματίλντα, νιώθει την αγωνία του, καθώς προσπαθεί να την προστατεύσει και να σωθεί για χάρη της.

Συνοψίζοντας, μια επιλογή που συνδυάζει στοιχεία περιπέτειας και δράματος, γεμάτη έντονα συναισθήματα που κορυφώνονται με απρόσμενη κατάληξη.

Απολαύστε την!

 

 

 

Το Τείχος των Δυμαίων

ΕΠΙΣΚΕΨΙΜΟΙ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ ΔΗΜΟΥ ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΧΑΪΑΣ

Νίκη Ράλλη – Ιωάννης Μόσχος

Αρχαιολόγοι 

Από τις πλέον σημαντικές αρχαίες εγκαταστάσεις στην ευρύτερη περιοχή της Δυτικής Ελλάδας, το Τείχος των Δυμαίων χρησιμοποιήθηκε διαχρονικά ως τόπος κατοίκησης και άμυνας από τα προϊστορικά χρόνια μέχρι και το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Με αυτή την ονομασία αναφέρεται από τον Πολύβιο (4,83), ταυτίζεται δε με ασφάλεια με το Κάστρο της Καλογριάς, όπως επίσης ονομάζεται από το ερειπωμένο μοναστήρι του 16^ου αι. στη γλώσσα του Αράξου. Καταλαμβάνει τη νοτιότερη κορυφή της λοφοσειράς των Μαύρων Βουνών, δίπλα ακριβώς από τη μεγάλη λιμνοθάλασσα και νοτίως του ακρωτηρίου του Αράξου (Κάβο Πάπας).

Έως τα τέλη του 13^ου αι. π.Χ. η θέση ήταν ατείχιστη αλλά σχετικά προστατευμένη από τη δυσπρόσιτη και απόκρημνη πλαγιά προς την πλευρά της θάλασσας. Η κυκλώπεια οχύρωση κατασκευάστηκε αυτήν την περίοδο και αποτελεί ένα τεράστιο έργο των τελευταίων ανακτορικών χρόνων της μυκηναϊκής περιόδου, είναι δε μοναδική στην κεντρική δυτική Ελλάδα.

Η παλαιότερη κατοίκηση του χώρου ανάγεται στην Ύστερη Νεολιθική περίοδο (4^η χιλιετία π.Χ.), αν και έως τώρα δεν έχουν εντοπιστεί οικιστικά κατάλοιπα της πρωιμότερης στη δυτική Αχαΐα υπαίθριας αυτής προϊστορικής εγκατάστασης, ούτε, επίσης, καθαρό νεολιθικό στρώμα και η κεραμική είναι διάσπαρτη σε μεταγενέστερα στρώματα. Ιδιαίτερα εκτεταμένος ήταν ο Πρωτοελλαδικός οικισμός, που ήκμασε μεταξύ των χρόνων 2.700/2.500 έως 2.300 π.Χ. περίπου, έχοντας τη μορφή ενός πρώιμα αστικοποιημένου κέντρου. Εκτός από το κορυφαίο πλάτωμα, οι οικίες κατέλαβαν και τη βορειοανατολική πλαγιά του λόφου, περιοχή που βρέθηκε αργότερα έξω από τη μεταγενέστερη κυκλώπεια οχύρωση. Πρόσφατες έρευνες έξω από το τείχος, έφεραν στο φως θεμέλια οικιών, ορθογώνιας κάτοψης, που περιελάμβαναν δύο χώρους, ενώ στη βόρεια γωνία της οχύρωσης το κυκλώπειο τείχος είναι θεμελιωμένο ακριβώς επάνω στα ερείπια Πρωτοελλαδικών οικιών. Από τη Μεσοελλαδική περίοδο (2.000–1.700/1.680 π.Χ.) δεν κατέστη δυνατή η ταύτιση θεμελίων οικιών κατά τις παλαιότερες ανασκαφές. Η κεραμική, η οποία προέρχεται από διαταραγμένα στρώματα, είναι μεν αντιπροσωπευτική όλων των φάσεων της περιόδου, αλλά δεν είμαστε σε θέση να υποθέσουμε αδιάκοπη κατοίκηση του λόφου.

Η σημαντικότερη προϊστορική εγκατάσταση ανήκει στη μυκηναϊκή περίοδο. Από την πρώιμη φάση της δεν υπάρχουν έως τώρα γνωστά στοιχεία και η κατοίκηση/ χρήση φαίνεται πως ξεκινά με βεβαιότητα στo τέλος του 15^ου αι. π.Χ. Ύστερα από δύο αιώνες το κορυφαίο πλάτωμα του λόφου περιβάλλεται από κυκλώπεια οχύρωση, πλην της νοτιοδυτικής μακράς πλευράς, που λόγω της προσφερόμενης φυσικής οχύρωσης δεν κρίθηκε απαραίτητη η έως εδώ επέκταση του εξαντλητικού αυτού έργου. Επιπλέον, η ίδια πλευρά προστατευόταν στην αρχαιότητα από τη θάλασσα, η οποία έχει πλέον αποσυρθεί παραχωρώντας τη θέση της στην ελώδη λιμνοθάλασσα του Κοτυχίου.

Η μακρά τειχισμένη βορειοανατολική πλευρά έχει μήκος περίπου 190μ. και σχηματίζει κυματοειδή εσοχή κατά το μέσον, ακολουθώντας το φρύδι του πλατώματος. Διατηρείται σε άριστη κατάσταση, με το πάχος να κυμαίνεται από 4,90μ. έως 5,20μ., ενώ το σωζόμενο ύψος δεν είναι πουθενά μικρότερο από 8μ., φτάνει δε σε μερικά σημεία και τα 10μ. Η πρόσβαση από την πλευρά αυτή ήταν δυνατή μέσω της λεγόμενης μεσαίας πύλης, η οποία φράχθηκε κατά τους ιστορικούς χρόνους. Η κεντρική πύλη βρισκόταν πλησίον της αποστρογγυλευμένης ανατολικής γωνίας, στην οποία προστέθηκε και προεξέχων πύργος σε σχήμα Γ. Η πλευρά αυτή έχει μήκος 51μ. και μεγαλύτερο πάχος, που φθάνει τα 5,80μ. Στο εσωτερικό της κεντρικής πύλης υπήρχαν βωμοί προς τιμήν θεοτήτων, οι οποίες πρέπει να σχετίζονταν με την ασφάλεια του οχυρού, συνήθεια γνωστή και από άλλα οχυρά. Η λατρεία αυτή κατάγεται με βεβαιότητα από τα γεωμετρικά και αρχαϊκά χρόνια και συνεχίστηκε σε όλη την αρχαιότητα, αλλά φαίνεται πιθανότατη η εγκαθίδρυσή της ήδη από την κατασκευή του τείχους. Το οχυρό διέθετε μία ακόμα πύλη κατά το μέσον της βορειοδυτικής στενής πλευράς, η οποία καταστράφηκε ολοσχερώς όταν το οχυρό χρησιμοποιήθηκε για τις αμυντικές ανάγκες των ιταλικών στρατευμάτων κατοχής.

Στη μυκηναϊκή περίοδο ανήκουν ορθογώνιας κάτοψης οικήματα, ορισμένα από τα οποία εφάπτονται στην εσωτερική πλευρά του τείχους, όντας μεταγενέστερα της ανέγερσής του. Σημαντική τομή αποτέλεσε η καταστροφή από φωτιά στις αρχές του 12^ου αι. π.Χ., η οποία είναι σύγχρονη με τη γενικότερη καταστροφή των μυκηναϊκών κέντρων. Αυτό που διαφοροποιεί το Τείχος των Δυμαίων από τις άλλες παρόμοιες κυκλώπεια οχυρωμένες θέσεις είναι, ότι η κατοίκηση συνεχίστηκε επάνω από τα ερείπια της καταστροφής και μάλιστα φαίνεται πως η ακμή ακολούθησε τη συμφορά της φωτιάς. Μία δεύτερη καταστροφή από φωτιά έλαβε χώρα λίγο πριν από τα μέσα του 11^ου αι. π.Χ., αλλά η κατοίκηση συνεχίστηκε αδιάκοπα για ακόμη λίγο, έως την Υπομηκηναϊκή περίοδο.

Η χρήση της ακρόπολης συνεχίστηκε σε όλη την ιστορική περίοδο και έως τα μεσαιωνικά χρόνια. Τότε έγιναν περιορισμένες επιδιορθώσεις και επεμβάσεις στα τείχη, με σημαντικότερη την προσθήκη ενός μεσαιωνικού πύργου κοντά στην κεντρική πύλη. Στο εσωτερικό διατηρούνται τα επάλληλα θεμέλια κτηρίων από τη μακραίωνη αυτή χρήση του χώρου.  

Η επιλογή της θέσης ήδη από τα προϊστορικά χρόνια και η μακραίωνη παρουσία του ανθρώπου στο λόφο δεν ήταν καθόλου τυχαία, διότι η περιοχή είχε σημαίνουσα στρατηγική αξία στην είσοδο του Πατραϊκού Κόλπου και στον έλεγχο των θαλάσσιων διαδρομών του Ιονίου. Στη μυκηναϊκή περίοδο φαίνεται ότι προοριζόταν ως χώρος αποθήκευσης προϊόντων και ασφαλούς καταφυγής του πληθυσμού της ευρύτερης πεδινής περιοχής. Κυρίως, όμως, αποτελούσε το ναύσταθμο των μυκηναίων και μία εξαιρετικά στρατηγική θέση για τον έλεγχο της διακίνησης και του εμπορίου στο κεντρικό Ιόνιο ενώ είχε επίσης πρωτεύοντα ρόλο στην από θαλάσσης ασφάλεια των αχαϊκών παραλίων του Πατραϊκού Κόλπου. Σε αυτή τη θέση φαίνεται πως στηρίχθηκε το θαλάσσιο μυκηναϊκό εμπόριο της Αχαΐας, άμεσο και έμμεσο, με την Ανατολική και κεντρική Μεσόγειο. Η υπόθεση ότι εδώ βρισκόταν η έδρα του μυκηναίου άνακτα της δυτικής Αχαΐας, δεν έχει επιβεβαιωθεί ανασκαφικά.

Το Τείχος των Δυμαίων αποτελεί οργανωμένο και επισκέψιμο αρχαιολογικό χώρο, που λειτουργεί υπό τη διεύθυνση της Εφορείας Αρχαιοτήτων Αχαΐας.

Βιβλιογραφία

Μ. Γκαζής, Η προϊστορική ακρόπολη του Τείχους Δυμαίων. Σε αναζήτηση ταυτότητας, στο Ν. Μερούσης – Ε. Στεφανή – Μ. Νικολαΐδου (επιμ.), Ίρις. Μελέτες στη μνήμη της καθηγήτριας Αγγελικής Πιλάλη-Παπαστερίου από τους μαθητές της στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη 2010, 237–255.

Λ. Κολώνας, Τείχος Δυμαίων, Αθήνα 2008.

Λ. Κολώνας, Τείχος Δυμαίων, στο Α.Γ. Βλαχόπουλος (επιμ.), Αρχαιολογία. Πελοπόννησος, εκδ. Μέλισσα, Αθήνα 2012, 356-359.

Ι. Μόσχος, Οι Μυκηναίοι στην Αχαΐα, Εταιρία Μελετών Μυκηναϊκής Αχαΐας, Φαίδιμος 1, Πάτρα 2007.

Ι. Μόσχος, Αχαΐα. Ιστορικό και αρχαιολογικό περίγραμμα. Προϊστορικοί χρόνοι, στο Α.Γ. Βλαχόπουλος (επιμ.), Αρχαιολογία. Πελοπόννησος, εκδ. Μέλισσα, Αθήνα 2012, 300–307.

ΝΕΚΡΟΙ ΚΩΠΗΛΑΤΕΣ

ΛΑΖΑΡΗΣ ΑΘ. ΑΝΔΡΕΑΣ
Το ποίημα δημοσιεύεται πρώτη φορά στην "Πολιτεία".

Δίχως συντρόφους, φιλίες και έρωτα
Οι μύθοι μας χωρίς ακροατές
Τα υπονοούμενα νεκρά
Και η ποίηση εξόριστη
Πώς να κρατήσεις τη ζωή σου;
Πώς να νικήσεις την οδύνη;
Πώς να απλώσεις το χέρι σου στο κενό;
Πίσω από θολά τζάμια
ο ήλιος μικραίνει το φως
και οι σκιές διογκώνονται στο σκοτάδι
Σιωπή του φεγγαριού
Στη γέμισή του
φαντάσματα οι φίλοι και οι έρωτες
Τα παιδιά μας και οι γυναίκες μας
πώς σκόρπισαν στην αποδημία
του Κάτω κόσμου και της ξενιτιάς;
Κι αν κάποτε πιστέψαμε στους έρωτές μας
Κι αν κάποτε είδαμε το αίμα σαν πατέρα της Ιστορίας
Και τους νεκρούς σαν πυξίδα των καραβιών μας
Και δεθήκαμε στο κατάρτι σαν τον Οδυσσέα
στο σπίτι μάς περίμενε η Κίρκη.
Η Πηνελόπη μνηστευμένη με κάποιον μνηστήρα
όμορφο και ατσαλάκωτο
έφυγε σε άγνωστη κατεύθυνση.
Κανείς δεν μας γνωρίζει
και δεν μας αναγνωρίζει.
Στις μικρές κόγχες του μυαλού μας
οι μνήμες μαράθηκαν
τα όνειρα λιποτάκτησαν.
Παντού έρημα ναυάγια και κωπηλάτες μονήρεις
Και οι Θεοί απαθείς
χωρίς να στέλνουν σημάδια
ούτε τιμωρίες.
Η ύπαρξή μας αγωνιά.
Πώς να κρατήσεις την ζωή σου;
Σώματα γερασμένα και νεκρά από αισθήσεις
και τα νεότερα αφελή
σαν του ηδονικού Ελπήνορα.
Κατρακυλούν διαρκώς στην σκάλα της φιληδονίας
δίχως την ηδονή στο σώμα.
Και ο ποιητής ένα κενό
χωρίς μάσκα πια
τις λέξεις.
Με γεύση άνοστου
-ταξίδι χωρίς λιμάνι-
κοιτάζει τα κουπιά των συντρόφων στην ακτή.
Μια ακτή γεμάτη νεκρούς - πρώην κωπηλάτες.

29/06/2016.

Ρατσισμός...να μισείς κάτι που τυχαία δεν είσαι.

Ζωή Καραβότα
Εκπαιδευτικός
Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης

     Εδώ και καιρό παρακολουθώ αυτό το φαινόμενο με τα πολλά ονόματα: ρατσισμός, ξενοφοβία, προκατάληψη, ομοφοβία, εθνικός φανατισμός. Αρχικά μου έκλεισε το μάτι όταν το είδα να φωλιάζει μέσα στις αθώες παιδικές ψυχές, στα σχολεία και στις πλατείες. Πειράγματα, κρυφές κουβέντες, επιλεκτικές παρέες, σκληρά σχόλια κι ακόμα χτυπήματα και χειρονομίες. Ύστερα με ξύπνησε από τον ύπνο της καθημερινότητας μου όταν με μια πιο προσεκτική ματιά τον είδα να τριγυρνά στο κοινωνικό μου περιβάλλον, στις παρέες και στη γειτονιά μου. Και τότε ξεπρόβαλαν  τα πρώτα μορφώματα. Ομάδες, πολιτικές και μη, με σαφείς θέσεις, ιδέες και στόχους. Έβλεπα πια τα φυλλάδια τους στους δρόμους, τα νοικιασμένα κτήρια με τις μεγάλες επιγραφές, τους άκουγα κάθε μέρα στις ειδήσεις. Απροκάλυπτες πράξεις ρατσισμού και ωμής βιαιότητας, στυγνές και απάνθρωπες, κουκουλωμένες με έναν διάφανο μανδύα της προάσπισης του δίκιου και της υπέροχης πατρίδας μας. Και η ιστορία αυτή συνεχίστηκε λοιπόν. Αυτή τη φορά απέκτησε όνομα και ταυτότητα. Δεν κρύβονταν πίσω από ψιθύρους και ταμπέλες, ήταν παντού γύρω μας. <<Μα τι γίνεται πια σε αυτόν τον κόσμο; Γιατί τόσο μίσος;>> αναρωτιόμουν καθώς όλα αυτά τα γεγονότα κυλούσαν από μπροστά μου.

      Ήταν θυμάμαι εκείνη την περίοδο που ο προβληματισμός μου για το φαινόμενο, η ενόχληση μου, μεταμορφώθηκε σε θυμό, αγωνία, απελπισία και βαθιά θλίψη για το ανθρώπινο γένος. Άρχισα να θυμώνω και ίσως μίσησα κατά βάθος όλους αυτούς που γύρω μου ενθάρρυναν -με μεγάλη άγνοια της βαρύτητας των λόγων τους θεωρώ- τέτοιες συμπεριφορές. Πριν ακόμα καλά καλά καταλάβω πόσο μεγάλη επίδραση είχαν στον ψυχισμό μου αυτά τα τεκταινόμενα με αποτέλεσμα να με κάνουν να νιώθω αυτά τα κατώτερα συναισθήματα, άλλα γεγονότα, ακόμα πιο μεγάλα, ήρθαν στην επιφάνεια. Ένας φοιτητής στα Γιάννενα γίνεται αυτόχειρας γιατί δεν ήταν τόσο <<άνδρας>> όσο τον ήθελαν, πρόσφυγες ως παιδιά ενός άλλου θεού δεν έχουν θέση στον δικό μας κόσμο, κύματα βίας σε αλλοδαπούς και ομοφυλόφιλους, η καλή μας η Ευρώπη να κρατά καλά τα σύνορα της όταν την ίδια στιγμή οι πολιτικές της την χτυπούν θανάσιμα μέσα στις πιο μεγάλες πόλεις της. Φτάσαμε κάπως έτσι στο σήμερα...Το μεγάλο μακελειό στο Ορλάντο της Αμερικής, μια πολύνεκρη επίθεση σε μπαρ όπου σύχναζαν ομοφυλόφιλα άτομα, ήταν το τελευταίο που κατάφερα να ακούσω.

      Κάτι μέσα μου με έπνιγε, δεν άντεχα άλλο αυτή την παράνοια, την ακαταλόγιστη συμπεριφορά των ανθρώπων! Ήθελα να βγω και να φωνάξω, να πω όλα όσα δεν είχα μέχρι χθες το θάρρος να πω, να γίνω ένα με τον αλλόθρησκο, τον μετανάστη, τον γκέι. Να τους δώσω το χέρι μου και ένα χαμόγελο και να τους πω οτι δεν είναι μόνοι. Και τότε κατάλαβα πως ΟΝΤΩΣ δεν είναι μόνοι. Είναι πολλοί άκομα σε αυτόν τον κόσμο που νοιάζονται, πολλοί επίσης που αγωνιούν κι ακόμα περισσότεροι που θέλουν να φωνάξουν.

    Γιατί λοιπόν σιωπούμε; Γιατί δεν γινόμαστε όλοι μια γροθιά, μια φωνή,μια αγκαλιά; Κανείς δεν γεννήθηκε με μίσος. Δεν γεννιέσαι με αυτό, το μαθαίνεις, το διδάσκεσαι, το βιώνεις. Εκεί θα πρέπει να στρέψουμε το ενδιαφέρον μας. Να μάθουμε τα παιδιά μας να είναι παιδιά, να μάθουμε τον άνθρωπο να είναι άνθρωπος. Πάνω απ’ όλα να μην φοβόμαστε να μιλήσουμε. Και πριν γίνουμε ο μεγάλος αντίποδας όλων αυτών και δημιουργήσουμε μια αέναη κόντρα, να μάθουμε να κατανοούμε. Γιατί πίσω από μια ρατσιστική συμπεριφορά σχεδόν πάντα κρύβεται μια προβληματική προσωπικότητα, μια δραματική ιστορία, μια προβληματική κατάσταση και ίσως ένα καλά στρωμένο πολιτικό σχέδιο. Μιλήστε τελικά συνάνθρωποι και μην φοβάστε! Αυτός ο κόσμος φτιάχτηκε για τον άνθρωπο και ανήκει στον ΑΝΘΡΩΠΟ!

    

ΜΕ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΓΙΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ ΕΞΟΡΜΗΣΕΙΣ

Ειρήνη Λουγκάνη
Δερματολόγος -Αφροδισιολόγος

Το καλοκαίρι είναι πάλι εδώ! Μπορεί οι ειδήσεις στην τηλεόραση, τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και τα πηγαδάκια στα καφενεία να προμηνύουν ψυχρές και σκοτεινές ημέρες για τη χώρα μας, όμως η φύση συνεχίζει την αέναη εναλλαγή των εποχών της. Ήδη έχουμε αρχίσει να πηγαίνουμε στις παραλίες να χαρούμε τις ομορφιές των ελληνικών ακρογιαλιών. Να χαρούμε τη θάλασσα και τη ζωογόνα επίδραση του ήλιου.

Ο ήλιος, όμως, από φίλος μπορεί να γίνει ένας επικίνδυνος εχθρός. Έχει βλαπτικές επιδράσεις όταν εκτιθέμαστε παρατεταμένα στις ζεστές ακτίνες του. Οι βλαπτικές επιδράσεις του ήλιου μπορεί να είναι οξείες ή χρόνιες. Οι οξείες επιδράσεις του είναι το απλό κοκκίνισμα (ηλιακό ερύθημα), το οποίο αν προχωρήσει θα προκαλέσει έγκαυμα. Επίσης, οι πανάδες (δυσχρωμίες) ανήκουν στις οξείες βλάβες του ήλιου, ειδικά αν χρησιμοποιούμε αρώματα ή ερεθιστικές κρέμες. Φάρμακα αλληλεπιδρούν με την ηλιακή ακτινοβολία, επίσης, και προκαλούν σοβαρές δερματοπάθειες. Τέτοια φάρμακα είναι κάποια αντιβιοτικά (π.χ τετρακυκλίνες, σουλφοναμίδες),τα διουρητικά, ορμόνες και τα ηρεμιστικά.

Οι πιο σοβαρές βλαπτικές επιδράσεις του ήλιου στο δέρμα είναι οι χρόνιες. Δηλαδή, ο καρκίνος του δέρματος (επιθηλιώματα και μελάνωμα) και η φωτογήρανση (δυσχρωμίες, ευρυαγγείες, ξηρότητα, ρυτίδες κτλ).

Λίγες μικρές συμβουλές, λοιπόν, για την προφύλαξη του δέρματός μας από τον ήλιο:

-Αποφεύγουμε την ηλιακή έκθεση για ψυχαγωγία ή διασκέδαση τις ώρες 10.00 το πρωί με 5.00 το απόγευμα.
-Χρησιμοποιούμε καπέλο με φαρδύ γείσο, μπλούζες ή πουκάμισα με μακριά μανίκια,
γυαλιά ηλίου.
-Χρησιμοποιούμε αντηλιακό πριν βγούμε από το σπίτι και το ανανεώνουμε κάθε 3 ώρες περίπου μέχρι λίγες ώρες πριν από τη δύση του ήλιου (αργά το καλοκαιρινό απόγευμα, όπου ο ήλιος γίνεται πιο ήπιος).
-Φοράμε αντηλιακό ακόμα και τις συννεφιασμένες ημέρες.

-Αποφεύγουμε να καθόμαστε κοντά σε επιφάνειες που αντανακλούν την ηλιακή ακτινοβολία. Τέτοιες π.χ είναι η άμμος, το τσιμέντο, ακόμη και το νερό.
-Άτομα υψηλού κινδύνου, όπως τα ανοιχτόχρωμα, οι αγρότες, οι οικοδόμοι, οι ψαράδες, οι αθλητές και οι προπονητές τους, οι οδηγοί κ.ά. πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεχτικά και να χρησιμοποιούν αντηλιακό με μεγαλύτερη πειθαρχία.
-Εξασφαλίζουμε σκιά και δροσιά στους ηλικιωμένους, στους πάσχοντες και ειδικά στα παιδιά. Εκπαιδεύουμε τα παιδιά να φοράνε αντηλιακό και να φυλάγονται από τον ήλιο.

Καλό καλοκαίρι!

Σεζάρια Έβορα, ξυπόλητη Ντίβα

Χρήστος Βέρρας

Καλοκαίριασε! Η ζέστη αφόρητη, η πόλη έχει αδειάσει και εσύ ακόμα μπροστά από τον υπολογιστή στο γραφείο... Έλα ξεκόλλα...φύγαμε για παραλία! Τις μπύρες τις βάζεις εσύ, τη μουσική τη βάζουμε εμείς! 

Τα καλοκαιρινά μας βράδια απαιτούν μουσικές ταξιδεμένες σε τόπους τροπικούς και φωνές ζεστές, που θα μας μαγέψουν. Μια τέτοια φωνή ξεκίνησε «ξυπόλητη» από το Πράσινο Ακρωτήριο για να περιπλανηθεί και να σαγηνεύσει με την εξωτική της θλίψη ολόκληρο τον πλανήτη. Και φυσικά το καλοκαιρινό μας άρθρο είναι αφιερωμένο στη Σεζάρια Έβορα, γνωστή και ως «ξυπόλητη ντίβα», επειδή συνήθιζε να τραγουδά χωρίς παπούτσια, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τη φτώχεια που επικρατούσε στην πατρίδα της. Τραγούδησε και διακρίθηκε σε ένα είδος μουσικής, το ονομαζόμενο μόρνα, το οποίο συνδυάζει ρυθμούς της Δυτικής Αφρικής με μουσικές της Πορτογαλίας και της Βραζιλίας.

Η Σεζάρια Εβόρα γεννήθηκε στο νησί Σάο Βισέντε του νησιωτικού συμπλέγματος του Πράσινου Ακρωτηρίου, το 1941. Σε ηλικία επτά ετών έμεινε ορφανή από πατέρα, που ήταν βιολιστής, και η μητέρα της, που εργαζόταν ως μαγείρισσα, αγωνίστηκε μάταια να μεγαλώσει αυτήν και τα έξι αδέλφια της με τα πενιχρά εισοδήματά της. Στα δέκα της, η μικρή Σιζέ, όπως ήταν το χαϊδευτικό της, μπήκε σε ορφανοτροφείο. Εκεί ήρθε σε πρώτη επαφή με τη μουσική και το τραγούδι συμμετέχοντας στη χορωδία του ορφανοτροφείου.

Στα δεκαέξι της ήδη είχε αρχίσει να εργάζεται ως ράφτρα. Τότε ήταν που συνάντησε τον Εντουάρντο, ένα ναυτικό που τη μύησε στις παραδοσιακές μουσικές του Κάμπο Βέρντε και στα μόρνα (τα τραγούδια της μελαγχολίας). Έπειτα, η Σεζάρια εργάστηκε ως τραγουδίστρια για αρκετά χρόνια σε μπαρ και ξενοδοχεία που σύχναζαν ναυτικοί με αντάλλαγμα λίγο πότο και ελάχιστα χρήματα.

Παρά την αναγνωσιμότητα στη χώρα της, τη δεκαετία του ’70, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το τραγούδι, καθώς οι απολαβές ήταν πενιχρές. Εργάστηκε σκληρά για δέκα χρόνια, ώστε να μπορέσει να θρέψει τα δύο παιδιά της, που είχε αποκτήσει εκτός γάμου, ενώ ταυτόχρονα πάλεψε με προβλήματα αλκοολισμού.

Έπειτα ήρθε η παγκόσμια καταξίωση, που οφείλεται σε έναν μουσικό από το Πράσινο Ακρωτήριο, ο οποίος ζούσε στην Πορτογαλία, και ενθάρρυνε την Εβόρα να ξαναρχίσει να τραγουδά. Ο άνθρωπος αυτός ήταν ο Μπάνα, ο οποίος προσκάλεσε τη Σεζάρια να τραγουδήσει σε συναυλίες σε πορτογαλικό έδαφος. Στη συνέχεια, το 1988, ο Ζοζέ ντα Σίλβα, ένας Γάλλος με καταγωγή από το Πράσινο Ακρωτήριο, την έπεισε να μεταβεί στο Παρίσι, όπου ηχογράφησε το άλμπουμ La Diva Aux Pieds Nus (Η Ξυπόλητη Ντίβα). Η Σεζάρια Εβόρα εκτοξεύτηκε στο διεθνές μουσικό στερέωμα με το τέταρτο άλμπουμ της, Miss Perfumado (1992), με πωλήσεις που ξεπέρασαν τα 300.000 αντίτυπα χάρις στο τραγούδι «Sodade», που ήταν η πρώτη της διεθνής επιτυχία. 

Το 2003 κέρδισε βραβείο Grammy για το άλμπουμ Voz d'Amor, ενώ ταυτόχρονα πραγματοποίησε συναυλίες σε όλο τον κόσμο. Επισκέφτηκε τη χώρα μας και συνεργάστηκε με Έλληνες καλλιτέχνες, όπως την Ελευθερία Αρβανιτάκη και τη Δήμητρα Γαλάνη, με μεγάλη επιτυχία.

Το 2010 υποβλήθηκε σε επέμβαση ανοιχτής καρδιάς στο Παρίσι. Ένα χρόνο μετά έφυγε από τη ζωή αφήνοντας το στίγμα της στην παγκόσμια μουσική σκηνή, καθώς μας πρόσφερε απλόχερα τη μαγεία της νεότερης αφρικανικής μουσικής.

Ακούστε στις καλοκαιρινές σας διακοπές: Sodade, Besame Mucho, Petit Pays, Yamore.

Η Ευρωπαϊκή ενοποίηση των «πάνω» και των «κάτω»

Κουνάβης Ανδρ. Παναγιώτης

Οι σκέψεις αυτές γράφονται λίγες ημέρες μετά από το αποτέλεσμα στο Βρετανικό δημοψήφισμα, όπου οι Βρετανοί πολίτες ψήφισαν υπέρ του ΒRΕΧΙΤ από την ΕΕ. Για το πώς ψήφισαν οι Βρετανοί έχουν γραφτεί και θα γραφτούν πάρα πολλά. Αν κάτι έχει αξία σύμφωνα με τη γνώμη μου είναι κατά πόσο και με ποιόν τρόπο  θα υλοποιηθεί η εντολή των Βρετανών. Σύμφωνα με το άρθρο 50 της Συνθήκης της Λισαβόνας, οι διαπραγματεύσεις μπορούν να διαρκέσουν μέχρι και 2 χρόνια ή και περισσότερο. Είναι η πρώτη φορά, που σε ένα κράτος-μέλος της ΕΕ, οι ψηφοφόροι του ζητούν την αποχώρησή του από αυτήν. Το γεγονός αυτό από μόνο του γεννά διεργασίες και εξελίξεις που η ακολουθία τους αποκτά πρωτόγνωρα χαρακτηριστικά.

I WANT MY MONEY BACK

 Η ιστορική διάσταση του BREXIT και το δημοκρατικό έλλειμμα μιας Ευρώπης των αγορών

Δημήτρης Στεμπίλης

Δημοσιογράφος Ιστορικός

Η ιστορία του εγχειρήματος της ευρωπαϊκής ενοποίησης αναγνωρίζεται πολλές φορές ως ανιαρή. Όποιος καταπιάνεται με την έρευνα και τη συγγραφή της είναι αναγκασμένος να μελετήσει αλλά και να αποτυπώσει λεπτομέρειες διαπραγματεύσεων και γραφειοκρατικών διαδικασιών, που, αν μη τι άλλο, δεν εγείρουν το ενδιαφέρον του κοινού όπως συμβαίνει με άλλα ζητήματα. Ωστόσο, αν αναλογιστούμε είτε ως νεοέλληνες είτε ως ευρωπαίοι πολίτες ότι η καθημερινότητά μας και η ζωή μας συνολικά επηρεάζεται κυρίως από τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) τότε μάλλον αξίζει τον κόπο να γνωρίζουμε τι είναι επιτέλους αυτός ο σύγχρονος "Πύργος της Βαβέλ".

Το δημοψήφισμα στο Ηνωμένο Βασίλειο και οι σχέσεις του "νησιού" με την ΕΕ καταδεικνύουν πολλά από τα συμπτώματα δυσλειτουργίας αλλά και παθογενειών του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Παρόλο που στην περίπτωση της Βρετανίας μπορούμε να μιλήσουμε για μια εξ υπαρχής "ιδιαίτερη" σχέση, τα προβλήματα που ανακύπτουν εδράζονται στα ίδια τα θεμέλια της ΕΕ.

Παιδική θεατρική σκηνή Αχαγιάς «Καταφύγιο» Καλοκαίρι 2016

Η παιδική θεατρική σκηνή Αχαγιάς «Καταφύγιο» είναι μία ανεξάρτητη παιδική θεατρική ομάδα που αποτελείται από παιδιά δημοτικών σχολείων της Αχαγιάς. 

Εμπνευστής και επικεφαλής αυτής της προσπάθειας εδώ και τρία χρόνια είναι ο Αχαγιώτης  δάσκαλος του 3^ου Δημοτικού Σχολείου Αχαγιάς Τάκης Καμπέρος. Τα δύο προηγούμενα καλοκαίρια έχουν ανέβει περίπου δέκα παραστάσεις με μεγάλη επιτυχία και πολύ καλές κριτικές («Το μεγάλο μας τσίρκο» του Ιάκωβου Καμπανέλλη και οι «Εξουσιάζουσες» του Τάκη Καμπέρου). Το φετινό καλοκαίρι, η θεατρική ομάδα ανεβάζει τους «ΑΧΑΡΝΗΣ» του Αριστοφάνη. Παίχτηκαν ήδη τρεις παραστάσεις στην Αχαγιά και στον Άνω Αλισσό και ακολουθούν δύο ακόμα στα πλαίσια των πολιτιστικών δράσεων του Δήμου Δυτικής Αχαΐας «ΔΥΜΑΙΑ 2016» στη Λακκόπετρα (20/8) και στο Γενικό Λύκειο Κ. Αχαΐας (22/8).

Λίγα λόγια για την υπόθεση

Κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου ένας αγρότης από τον δήμο Αχαρνών της Αττικής, ο Δικαιόπολις, αγανακτισμένος από τον εγκλεισμό του στα τείχη της πόλης των Αθηνών και μακρια από το σπίτι και τα χωράφια του, αφού προσπαθεί μάταια να πείσει τα μέλη της εκκλησίας του δήμου για σύναψη ειρήνης με τους Σπαρτιάτες, αποφασίζει να συνάψει ατομική συνθήκη ειρήνης, αναθέτοντας αυτή την ευθύνη στον Αμφίθεο. Οι πολεμόχαροι όμως συντοπίτες του Αχαρνιώτες (χορός γερόντων) έχουν αντίθετη γνώμη...