Τρίτη 24 Μαΐου 2016

ΠΛΕΥΡΕΣ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ: 1922-2016

Νίκη Ράλλη Αρχαιολόγος-Ιστορικός
Τάσος Γιακουμής Γιατρός του ΚΥ Κ. Αχαΐας,Πρόεδρος της Ένωσης Ιατρών Νοσοκομείων Αχαΐα

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ Α.ΚΙ.Δ.Α. ΣΤΙΣ 20 ΜΑΡΤΙΟΥ 2016


 Τα σύγχρονο προσφυγικό ζήτημα είναι, όπως όλες οι περίοδοι προσφυγιάς, άρρηκτα συνδεδεμένο με τις οικονομικές, κοινωνικές και γεωπολιτικές αναστατώσεις της εποχής μας. Εποχή τεράστιας οικονομικής κρίσης και πολλαπλών εστιών περιφερειακών πολέμων, όπως αυτός που σοβεί στην ευρύτερη περιοχή της Βορείου και Ανατολικής Αφρικής και Εγγύς και Μέσης Ανατολής. Ταυτόχρονα, η κατάρρευση του περιβάλλοντος από τις ληστρικές διαδικασίες εκμετάλλευσής του στο όνομα του κέρδους έχει οδηγήσει και στην «οικολογική» προσφυγιά.Άνθρωποι δηλαδή που προέρχονται από ταχέως ερημοποιούμενες περιοχές.


Ας δούμε κάποια στοιχεία και ας ψηλαφίσουμε την ιστορία της προσφυγιάς του ’22:
Στις 8 Σεπτεμβρίου του 1922, μετά από την προσβολή του ελληνικού στρατού στο Αφιόν Καραχισάρ, τα κεμαλικά στρατεύματα σαρώνοντας τα ελληνικά χωριά και τις πόλεις στο πέρασμά τους, φτάνουν στη Σμύρνη. Πέντε μέρες αργότερα ξεκινά η ολική καταστροφή της πόλης. Οι κάτοικοί της τρέχουν να σωθούν από το μένος του τουρκικού στρατού. Οι μανάδες κρατούν στην αγκαλιά τα παιδιά τους και οι νέες κοπέλες κουβαλούν τους ηλικιωμένους γονείς τους για να φτάσουν στο λιμάνι της Σμύρνης, ώστε να μπορέσουν με καράβια, ψαροκάικα και μεγαλύτερα πλοία να εγκαταλείψουν τη φλεγόμενη πόλη.

Έντρομοι αναζητούσαν χώρο σε ένα από τα ατμόπλοια ή τα πλοιάρια που βρίσκονταν στο λιμάνι της Σμύρνης για να σωθούν, ενώ κάποιοι περισυλλέχθηκαν μέσα από τη θάλασσα. Στοιβαγμένοι μέσα σε βάρκες και καράβια πήραν το δρόμο της προσφυγιάς.

Τα πλοία στα οποία επιβιβάζονταν έφταναν στα απέναντι νησιά του Αιγαίου. Εκεί έπαιρναν την πρώτη φροντίδα από τους κατοίκους και τις εθελοντικές ομάδες που είχαν οργανωθεί και πολύ λιγότερο από το ελληνικό κράτος, που ήταν απροετοίμαστο για μια τέτοιας έκτασης έλευση. Οι ξεριζωμένοι από εκεί έμπαιναν στα πλοία που θα τους έφερναν στο νέο τόπο διαμονής. Οι πρώτοι σταθμοί ήταν στα μεγάλα λιμάνια της χώρας, όπως του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης, της Πάτρας, του Βόλου και άλλων. Στα λιμάνια αυτά τους περίμεναν πρόχειροι καταυλισμοί και χώροι που δεν προορίζονταν για κατοικίες, όμως αποτέλεσαν για αρκετό καιρό την πρώτη τους στέγη.

Τρίτη 17 Μαΐου 2016

Blues: Η Μουσική Των Περήφανων Σκλάβων

Χρήστος Βέρρας

«Χάνεις τη δουλειά σου, έχεις τα blues. Παύουν να σε αγαπούν, έχεις τα blues». Αυτές οι λίγες λέξεις επαρκούν για να περιγράψουμε το πιο αυθεντικό είδος μουσικής στην αμερικάνικη ιστορία, τα blues. Γεννημένα από το φόβο, την καταπίεση και τη δίψα για ελευθερία, τα blues είναι από τα λίγα είδη μουσικής που εκφράζουν τόσο γνήσια και ακατέργαστα τα ανθρώπινα πάθη.

Η ιστορία ξεκινά στις όχθες του Μισισιπή στη Βόρεια Αμερική, όπου χιλιάδες νέγροι σκλάβοι δουλεύουν υπό απάνθρωπες συνθήκες στις φάρμες και τις βαμβακοφυτείες των λευκών γαιοκτημόνων.

Τρίτη 10 Μαΐου 2016

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ

Δήμητρα Μαχαίρα 
Φιλόλογος

Εδώ και κάποια χρόνια αρκετές γενιές ‘’ταλανίζονται’’ από το σύστημα των πανελλαδικών εξετάσεων, που αποτελεί πλέον την μοναδική οδό εισαγωγής στα ανώτερα και ανώτατα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα. Ένα σύστημα το οποίο έχει δεχθεί αρκετές κριτικές επικριτικές ή μη για το πόσο ελέγχει την πραγματική ικανότητα των εξεταζομένων, τις γνώσεις τους καθώς και για το κατά πόσο αποτελεί ασφαλή δοκιμασία για τη μετάβασή τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Εδώ και είκοσι περίπου χρόνια το σύστημα των πανελλαδικών εξετάσεων έχει υποστεί μικρές και μεγάλες αλλαγές ανάλογα με τα ‘’γούστα’’,τα συμφέροντα, αλλά και τις διαθέσεις των εκάστοτε κυβερνώντων πάντα βέβαια χωρίς την προαπαιτούμενη προετοιμασία και ενημέρωση των διδασκόντων αλλά και των μαθητών. Και φυσικά αρκετά πειράματα όσον αφορά στην ύλη, τον αριθμό των μαθημάτων, των υπολογισμό των μορίων έγιναν πρόχειρα στην ‘’καμπούρα’’ των μαθητών.

ΣΧΟΛΙΚΟΣ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Ζωή Καραβότα
Εκπαιδευτικός Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης


Πολύς ο λόγος στις μέρες μας για το φαινόμενο του bullying ή αλλιώς σχολικού εκφοβισμού. Έντονα απασχολεί κυρίως τους κύκλους των σχολείων, όπου τα παιδιά μπολιάζονται με τις πρώτες τους ιδέες και εκεί διαπλάθουν χαρακτήρες. Έχοντας ως δεδομένη την έστω επιφανειακή γνώση όλων μας για το ζήτημα, θα προσπαθήσω να το συνδέσω με τη βαθιά οικονομική και ανθρωπιστική κρίση που βιώνει η χώρα μας.Ας ξεκινήσουμε απ’ αυτό: Bullying υπήρχε πάντα. Ίσως όχι με το σημερινό ορισμό, αλλά έκανε έντονη την εμφάνιση του σε πολλές πτυχές της σχολικής ζωής. Υπήρχε στο σωματικό εκφοβισμό του αλλοδαπού παιδιού, στη λεκτική κοροϊδία του φτωχού μαθητή, στα σχόλια και στην απομόνωση των “αδυνάτων”, στην περιθωριοποίηση των ρομά, στις επιλεκτικές παρέες στα διαλείμματα, ακόμα και μερικές φορές στην αντιμετώπιση αυτών των μαθητών από τους εκπαιδευτικούς. Στις μέρες μας όμως το θέμα έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις που αναρωτιέται κανείς τι άλλαξε από τότε ώστε να σκληρύνει σε τέτοιο βαθμό τη συμπεριφορά των παιδιών μας.

Παρασκευή 6 Μαΐου 2016

Η «ΕΥΕΛΙΞΙΑ» ΤΩΝ ΕΡΓΟΔΟΤΩΝ, ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ “ZERO-HOUR CONTRACTS”

Γιώργος Διαγουρτάς
MSc Οικονομικών Επιστημών



Σύμφωνα με τη μαρξιστική θεωρία, η κρίση υπερ-συσσώρευσης που οφείλεται στην πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους, οδηγεί στην πτώση των επενδύσεων, την έλλειψη ζήτησης και την οικονομική ύφεση. Για να επανέλθει το κεφάλαιο σε κερδοφορία απαιτείται η μείωση του εργασιακού κόστους (απολύσεις, ευελιξία στην αγορά εργασίας, μείωση των μισθών), που θα οδηγήσει σε αύξηση των επενδύσεων και οικονομική ανάπτυξη. Άρα, το κεφάλαιο στην περίοδο των οικονομικών κρίσεων καταφεύγει στην εσωτερική υποτίμηση για να επανέλθει σε αυξητικούς ρυθμούς κερδοφορίας. Αυτό δεν συνέβη μόνο στην Ελλάδα με αναποτελεσματικό τρόπο από το 2010 και μετά, με την εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών, αλλά και στις ανεπτυγμένες οικονομίες μετά από τη «Μεγάλη Ύφεση» του 2008. Μεγάλη συζήτηση έχει ανοίξει στη Μεγάλη Βρετανία τον τελευταίο καιρό για τις συνθήκες εργασίας στις βρετανικές επιχειρήσεις και την απώλεια θεμελιωδών εργασιακών δικαιωμάτων εξαιτίας των συμβάσεων εργασίας μηδενικής χρονικής διάρκειας (zero-hour contracts), που δημιουργούν συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα για τον εργαζόμενο και πλήρους απελευθέρωσης για τον εργοδότη.

Η ονομασία zero-hour contract” (ZHC) προήλθε από τον ίδιο τον τύπο της εργασιακής σύμβασης. Σύμφωνα με τη σύμβαση, ο εργοδότης δεν υποχρεούται σε ελάχιστες ώρες εργασίας του εργαζόμενου και ο εργαζόμενος δεν είναι υποχρεωμένος να αποδεχθεί οποιαδήποτε εργασία του προσφέρει ο εργοδότης. Ο εργαζόμενος οφείλει να είναι διαθέσιμος να εργαστεί οποτεδήποτε ζητηθεί από τον εργοδότη, χωρίς να ορίζεται στη σύμβαση ο αριθμός των ωρών ή ημερών εργασίας. Η φράση “zero-hour contract” ήταν άγνωστη στη Μεγάλη Βρετανία πριν από μια δεκαετία, αλλά σήμερα όλοι οι βρετανοί εργαζόμενοι γνωρίζουν την ύπαρξή της και τους δυσμενείς όρους που περιλαμβάνει για τους ίδιους. Η χρηματοπιστωτική κρίση έδωσε την ευκαιρία στο βρετανικό κεφαλαίο να υποστηρίξει τα “zero-hour contracts” για μεγαλύτερη ευελιξία στην αγορά εργασίας και μείωση του εργασιακού κόστους. Το 90% των εργαζόμενων της μεγάλης βρετανικής αλυσίδας αθλητικών ειδών “Sports Direct” και των McDonald's Βρετανίας (περίπου 82 χιλιάδες εργαζόμενοι) εργάζεται με ZHC. Συνολικά, οι εργαζόμενοι με ZHC έχουν οχταπλασιαστεί στη Βρετανία την τελευταία δεκαετία, από 100 χιλιάδες το 2005 σε 801 χιλιάδες στο τέλος του 2015 (2,5% των εργαζόμενων).[1]
Αν και η βρετανική εργοδοσία  χρησιμοποίησε  την οικονομική κρίση και την αυξημένη ανεργία για την καθιέρωση των ZHCs στις επιχειρήσεις της, ήταν η περίοδος της οικονομικής ανάκαμψης (από το 2010 και μετά) που τα ZHCs γνώρισαν τεράστια άνθιση. Αν και η βρετανική οικονομία επανήλθε σε ρυθμούς έστω και ρηχής ανάπτυξης και η ανεργία μειώθηκε, τα ZHCs όχι απλά παραμένουν αλλά διαρκώς αυξάνουν το μερίδιό τους στην αγορά εργασίας. Μόνο το 2015 οι εργαζόμενοι με ZHC αυξήθηκαν 15%.

Αν και πολλοί εργαζόμενοι, όπως φοιτητές, συνταξιούχοι, μητέρες, προτιμούν τα ZHCs γιατί τους προσφέρουν ευελιξία ωραρίου, το 37% των εργαζόμενων με ZHC θα προτιμούσαν να δουλεύουν περισσότερες ώρες, όταν το αντίστοιχο ποσοστό στο σύνολο των εργαζόμενων είναι μόλις 10%,[2] σύμφωνα με τη βρετανική συνομοσπονδία εργατών (TUC). Σύμφωνα με την ίδια έρευνα, ο μέσος εβδομαδιαίος μισθός των εργαζόμενων με ZHC είναι 188£ (233€), όταν για τους εργαζόμενους σε μόνιμη εργασία είναι 479£ (594€), ενώ τα 2/5 των εργαζόμενων με ZHC αμείβονται με εβδομαδιαίο μισθό μικρότερο από 111£ (138€), με αποτέλεσμα να μην έχουν δικαίωμα να λάβουν επίδομα ασθενείας.
Όπως είναι φανερό, η «ευελιξία» στη βρετανική αγορά εργασίας, που υποστηρίζουν οι εργοδότες, μετατρέπεται σε εκμετάλλευση και αυτή η εκμετάλλευση συνεχώς διαιωνίζεται, με αποτέλεσμα οι αντιδράσεις από τα εργατικά συνδικάτα να αυξάνονται. Προσφάτως, μάλιστα, ο ιδρυτής της “Sports Direct” και ιδιοκτήτης της ποδοσφαιρικής Νιούκαστλ Μάικ Άσλευ κλήθηκε σε επιτροπή της βρετανικής Βουλής για να δώσει εξηγήσεις για τις συνθήκες εργασίας των εργαζόμενων της επιχείρησης και το μεγάλο αριθμό ZHCs. Ο ίδιος αρνήθηκε να παραστεί υποστηρίζοντας «πως η εταιρεία υπόκειται σε δημόσιο διασυρμό που λειτουργεί κατά των συμφερόντων των εργαζομένων της» απειλώντας εμμέσως πως θα αναγκαστεί να προβεί σε απολύσεις αν μειωθούν οι πωλήσεις της εταιρίας λόγω δυσφήμισης. Τα λόγια του βρετανού πολυεκατομμυριούχου φέρνουν στο μυαλό δηλώσεις ελλήνων υποστηρικτών της οικονομικής και πολιτικής σκηνής, που στηρίζουν τις μνημονιακές πολιτικές της εργασιακής ευελιξίας και των χαμηλών εταιρικών φόρων, οι οποίες «θα στηρίξουν την ελληνική επιχείρηση και δεν θα την αναγκάσουν να μειώσει το εργατικό της δυναμικό ή να μεταναστεύσει σε γειτονικές χώρες». Αλλά στην ελληνική αγορά εργασίας θα αναφερθούμε εκτενώς σε επόμενο άρθρο.
Οι προβλέψεις για την παγκόσμια οικονομία ακόμα και από συστημικούς οικονομικούς οργανισμούς είναι εξαιρετικά δυσοίωνες. Άλλωστε, η παγκόσμια οικονομία την τελευταία 8ετία βρίσκεται σε σχετική στασιμότητα με ανεπαίσθητους ρυθμούς ανάπτυξης. Πάντα στις περιόδους της καπιταλιστικής κρίσης οι εργαζόμενες τάξεις δέχονται τη μεγαλύτερη πίεση προκειμένου το κεφάλαιο να διατηρήσει την κερδοφορία του. Δεν είναι τυχαίο πως ο διάμεσος πραγματικός μισθός[3] στη Μ. Βρετανία είναι μικρότερος κατά 9,2% από το 2008[4] αν και το ποσοστό της ανεργίας είναι στο χαμηλότερο επίπεδο  από το 2006 (5,1%). Συνεπώς, όσο συνεχίζεται η κρίση, η σύγκρουση κεφαλαίου-εργαζόμενων θα οξύνεται και τα εργασιακά δικαιώματα ακόμα και στις αναπτυγμένες οικονομίες θα απειλούνται. Απέναντι στα ZHCs και στην «ευέλικτη» αγορά εργασίας οι εργαζόμενες τάξεις όλων των χωρών πρέπει να απαιτήσουν πλήρη και σταθερή απασχόληση. Οι τελευταίες κινητοποιήσεις σε Ισπανία και Γαλλία αποδεικνύουν πως η ταξική σύγκρουση εντείνεται. Αυτό, πλέον, δεν επιτυγχάνεται με βελτίωση του καπιταλιστικού συστήματος αλλά με ολική ανατροπή του.





[2]     http://www.theguardian.com/business/2016/mar/09/zero-hour-contract-is-not-flexiblity-but-exploitation-and-its-rising
[3] Διάμεσος μισθός είναι ο μισθός του εργαζόμενου που το ½ των εργαζόμενων έχει μεγαλύτερο μισθό από τον ίδιο και το ½ των εργαζόμενων χαμηλότερο μισθό από τον ίδιο. Αποτελεί καλύτερο στατιστικό μέτρο από τη μέση τιμή γιατί δεν περιλαμβάνει ακραίες τιμές.
[4]     https://www.tuc.org.uk/economic-issues/labour-market-and-economic-reports/labour-market/economic-analysis/real-wages-still

Ο ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ (ΙΙ)

Ανδρέας Αθ. Λάζαρης
Εκπαιδευτικός
Διδάκτωρ Νεοελληνικής Λογοτεχνίας

Η παρουσίαση της ορολογίας στο πρώτο μέρος επιτρέπει να προχωρήσουμε στην ανάλυση του σύγχρονου ιστορικού φαινομένου που αναπτύχθηκε στην καρδιά της Ευρώπης τα τελευταία χρόνια. Πρόκειται για τον μηχανισμό των μνημονίων, που εφαρμόστηκε πρώτη φορά στον πυρήνα της οικονομικά ισχυρής Ευρώπης. Βέβαια η εφαρμογή του μηχανισμού περιορίστηκε σε μικρές περιφερειακές χώρες, όπως Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία και Κύπρος. Ωστόσο, ακόμη και στην Ισπανία, τέταρτη ισχυρότερη οικονομικά χώρα, η οικονομική λιτότητα υπήρξε ανάλογης έντασης και σκληρότητας, με αποτέλεσμα την απώλεια χιλιάδων πρώτων κατοικιών πολιτών από τις τραπεζικές κατασχέσεις.

Οι ισχυρά βιομηχανικές χώρες ανέκαθεν χρειάζονταν πρώτες ύλες για την ομαλή λειτουργία της βιομηχανίας. Επιπροσθέτως, τα φτηνά εργατικά χέρια αλλά και το εξειδικευμένο επιστημονικό-τεχνικό προσωπικό - που θα αναλάβει την παραγωγική διαδικασία - συμπληρώνουν τους παράγοντες εκείνους που εξασφαλίζουν διαρκή οικονομική και πολιτική ηγεμονία. Τρίτος παράγοντας στην παγκοσμιοποιημένη πια οικονομία είναι το λεγόμενο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Δηλαδή οι τράπεζες σε συνδυασμό με τη λειτουργία των μεγάλων χρηματιστηρίων, όπου ουσιαστικά άυλα κεφάλαια καθημερινά αλλάζουν χέρια. Σταθερός παράγοντας, διαχρονικά, ο γεωπολιτικός σε συνδυασμό με την οικονομία της πολεμικής βιομηχανίας. Αυτό το πολύπλευρο πλέγμα σχέσεων διαμορφώνει τις ιστορικές συνθήκες εντός των οποίων κινείται η σύγχρονη ιστορική πραγματικότητα.

Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, το 1989, απελευθέρωσε τη δυναμική του ιστορικού φαινομένου της παγκοσμιοποίησης. Σε συνδυασμό με την εμφάνιση νέων ισχυρών οικονομιών, κυρίως τη γιγάντωση της Κίνας αλλά και της Ινδίας και κάποιων ασιατικών χωρών, οι παραδοσιακές ισχυρές οικονομίες Ευρώπης και Αμερικής πιέστηκαν από το σκληρό ανταγωνισμό και παρουσίασαν τα πρώτα σημάδια οικονομικής στασιμότητας και αργότερα ύφεσης. Το χαμηλό εργατικό μισθολογικό κόστος, π.χ Κίνα, αλλά και η τεχνολογία και έρευνα αιχμής που αναπτύσσεται σε νέες χώρες δυσχεραίνει την πρωτοκαθεδρία των παραδοσιακά ισχυρών. Πρόσθετος παράγοντας οικονομικής και πολιτικής αστάθειας οι μακρόχρονοι και αποτυχημένοι πόλεμοι των Η.Π.Α, π.χ Ιράκ. Λιβύη, Αφγανιστάν, που οδήγησαν σε εξάντληση την αμερικανική οικονομία. Η προσπάθεια για έλεγχο των πετρελαϊκών αυτών χωρών οδήγησε σε αποσταθεροποίηση και ανάδειξη ακραίων φονταμενταλιστικών στοιχείων, που αυτονομήθηκαν από τους χρηματοδότες τους, αναπτύσσοντας μια ιστορική δυναμική εντυπωσιακή και επικίνδυνη στην εύθραυστη ισορροπία σε Ασία και Αφρική.

Μια πρόγευση της ωμής οικονομικής και πολιτικής παρέμβασης των Η.Π.Α, προκειμένου να επιτευχθεί ο οικονομικός έλεγχος κάποιων χωρών που παίζουν ουσιαστικό ρόλο - εξαιτίας της γεωπολιτικής και ενεργειακής τους δυνατότητας - αποτελεί το παράδειγμα της Αργεντινής. Η χώρα αναγκάστηκε να αποδεχθεί το πρόγραμμα οικονομικής προσαρμογής που επέβαλε το Δ.Ν.Τ, με τραγικές συνέπειες για το λαό και διαρκή αστάθεια, κοινωνική έκρηξη και σκληρή φτώχεια. Η ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού της Αργεντινής, η διαφθορά και άλλα ενδογενή φαινόμενα παθογένειας αποτελούν παράγοντες ήσσονος ιστορικής σημασίας. Παρόμοια προγράμματα είχαν εφαρμοστεί προηγουμένως και σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής. Βενεζουέλα, Ισημερινός – χώρες με πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου – απώλεσαν τον εθνικό πλούτο προσωρινά, αφού δεσμεύονται οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας και τα έσοδά τους για να επιτευχθεί η αποπληρωμή του χρέους.

Η παγκόσμια οικονομική κρίση, όπως και το 1929, ξεκινά από την Αμερική με την κατάρρευση μιας μεγάλης αμερικανικής τράπεζας, της Λίμαν-Μπράδερς, μετά την παραχώρηση δανείων χωρίς ασφαλείς εγγυήσεις για αγορά κατοικιών και επένδυση σε real estate. Κανείς έλεγχος από την αρμόδια Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς, στην μητρόπολη του Καπιταλισμού. Καταρρέει ο μύθος των ανεξάρτητων θεσμών που ασκούν ελέγχους και διασφαλίζουν τη λειτουργία
των αγορών στο πλαίσιο της ελεύθερης οικονομίας της αγοράς.


1. Για το μηχανισμό των μνημονίων και το ρόλο του Δ.Ν.Τ στην σύγχρονη αποικιακή και δουλοπαροικιακή δημιουργία χωρών αποικιών χρέους, το βιβλίο της Ναόμι Κλάιν Το Δόγμα του Σοκ, προσφέρει ένα εξαιρετικό και ωφέλιμο ιστορικό εργαλείο ανάλυσης των γεγονότων, στηριζόμενο εν πολλοίς σε πραγματικά στοιχεία και πρόσωπα. Αναλύεται με ακρίβεια και επάρκεια ο παγκόσμιος μηχανισμός, ιστός αράχνης, που απλώνει το δίχτυ του και φτωχοποιεί - αφού αρπάξει τον εθνικό πλούτο – διαδοχικά τους λαούς, προβάλλοντας το φάσμα της ασύντακτης χρεωκοπίας και καταστροφής.
2.Δείτε το ντοκιμαντέρ: https://www.youtube.com/watch?v=wpJZM-2LroE

ΤΟ #3 ΤΕΥΧΟΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΘΗΚΕΥΣΕΤΕ ΣΤΟΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ ΣΑΣ