Νίκη Ράλλη Αρχαιολόγος-Ιστορικός
Τάσος Γιακουμής Γιατρός του ΚΥ Κ. Αχαΐας,Πρόεδρος της Ένωσης Ιατρών Νοσοκομείων Αχαΐα
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ Α.ΚΙ.Δ.Α. ΣΤΙΣ 20 ΜΑΡΤΙΟΥ 2016
Τα σύγχρονο προσφυγικό ζήτημα είναι, όπως όλες οι περίοδοι προσφυγιάς, άρρηκτα συνδεδεμένο με τις οικονομικές, κοινωνικές και γεωπολιτικές αναστατώσεις της εποχής μας. Εποχή τεράστιας οικονομικής κρίσης και πολλαπλών εστιών περιφερειακών πολέμων, όπως αυτός που σοβεί στην ευρύτερη περιοχή της Βορείου και Ανατολικής Αφρικής και Εγγύς και Μέσης Ανατολής. Ταυτόχρονα, η κατάρρευση του περιβάλλοντος από τις ληστρικές διαδικασίες εκμετάλλευσής του στο όνομα του κέρδους έχει οδηγήσει και στην «οικολογική» προσφυγιά.Άνθρωποι δηλαδή που προέρχονται από ταχέως ερημοποιούμενες περιοχές.
Ας δούμε κάποια στοιχεία και ας ψηλαφίσουμε την ιστορία της προσφυγιάς του ’22:
Στις 8 Σεπτεμβρίου του 1922, μετά από την προσβολή του ελληνικού στρατού στο Αφιόν Καραχισάρ, τα κεμαλικά στρατεύματα σαρώνοντας τα ελληνικά χωριά και τις πόλεις στο πέρασμά τους, φτάνουν στη Σμύρνη. Πέντε μέρες αργότερα ξεκινά η ολική καταστροφή της πόλης. Οι κάτοικοί της τρέχουν να σωθούν από το μένος του τουρκικού στρατού. Οι μανάδες κρατούν στην αγκαλιά τα παιδιά τους και οι νέες κοπέλες κουβαλούν τους ηλικιωμένους γονείς τους για να φτάσουν στο λιμάνι της Σμύρνης, ώστε να μπορέσουν με καράβια, ψαροκάικα και μεγαλύτερα πλοία να εγκαταλείψουν τη φλεγόμενη πόλη.
Έντρομοι αναζητούσαν χώρο σε ένα από τα ατμόπλοια ή τα πλοιάρια που βρίσκονταν στο λιμάνι της Σμύρνης για να σωθούν, ενώ κάποιοι περισυλλέχθηκαν μέσα από τη θάλασσα. Στοιβαγμένοι μέσα σε βάρκες και καράβια πήραν το δρόμο της προσφυγιάς.
Τα πλοία στα οποία επιβιβάζονταν έφταναν στα απέναντι νησιά του Αιγαίου. Εκεί έπαιρναν την πρώτη φροντίδα από τους κατοίκους και τις εθελοντικές ομάδες που είχαν οργανωθεί και πολύ λιγότερο από το ελληνικό κράτος, που ήταν απροετοίμαστο για μια τέτοιας έκτασης έλευση. Οι ξεριζωμένοι από εκεί έμπαιναν στα πλοία που θα τους έφερναν στο νέο τόπο διαμονής. Οι πρώτοι σταθμοί ήταν στα μεγάλα λιμάνια της χώρας, όπως του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης, της Πάτρας, του Βόλου και άλλων. Στα λιμάνια αυτά τους περίμεναν πρόχειροι καταυλισμοί και χώροι που δεν προορίζονταν για κατοικίες, όμως αποτέλεσαν για αρκετό καιρό την πρώτη τους στέγη.
Τάσος Γιακουμής Γιατρός του ΚΥ Κ. Αχαΐας,Πρόεδρος της Ένωσης Ιατρών Νοσοκομείων Αχαΐα
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ Α.ΚΙ.Δ.Α. ΣΤΙΣ 20 ΜΑΡΤΙΟΥ 2016
Τα σύγχρονο προσφυγικό ζήτημα είναι, όπως όλες οι περίοδοι προσφυγιάς, άρρηκτα συνδεδεμένο με τις οικονομικές, κοινωνικές και γεωπολιτικές αναστατώσεις της εποχής μας. Εποχή τεράστιας οικονομικής κρίσης και πολλαπλών εστιών περιφερειακών πολέμων, όπως αυτός που σοβεί στην ευρύτερη περιοχή της Βορείου και Ανατολικής Αφρικής και Εγγύς και Μέσης Ανατολής. Ταυτόχρονα, η κατάρρευση του περιβάλλοντος από τις ληστρικές διαδικασίες εκμετάλλευσής του στο όνομα του κέρδους έχει οδηγήσει και στην «οικολογική» προσφυγιά.Άνθρωποι δηλαδή που προέρχονται από ταχέως ερημοποιούμενες περιοχές.
Ας δούμε κάποια στοιχεία και ας ψηλαφίσουμε την ιστορία της προσφυγιάς του ’22:
Στις 8 Σεπτεμβρίου του 1922, μετά από την προσβολή του ελληνικού στρατού στο Αφιόν Καραχισάρ, τα κεμαλικά στρατεύματα σαρώνοντας τα ελληνικά χωριά και τις πόλεις στο πέρασμά τους, φτάνουν στη Σμύρνη. Πέντε μέρες αργότερα ξεκινά η ολική καταστροφή της πόλης. Οι κάτοικοί της τρέχουν να σωθούν από το μένος του τουρκικού στρατού. Οι μανάδες κρατούν στην αγκαλιά τα παιδιά τους και οι νέες κοπέλες κουβαλούν τους ηλικιωμένους γονείς τους για να φτάσουν στο λιμάνι της Σμύρνης, ώστε να μπορέσουν με καράβια, ψαροκάικα και μεγαλύτερα πλοία να εγκαταλείψουν τη φλεγόμενη πόλη.
Έντρομοι αναζητούσαν χώρο σε ένα από τα ατμόπλοια ή τα πλοιάρια που βρίσκονταν στο λιμάνι της Σμύρνης για να σωθούν, ενώ κάποιοι περισυλλέχθηκαν μέσα από τη θάλασσα. Στοιβαγμένοι μέσα σε βάρκες και καράβια πήραν το δρόμο της προσφυγιάς.
Τα πλοία στα οποία επιβιβάζονταν έφταναν στα απέναντι νησιά του Αιγαίου. Εκεί έπαιρναν την πρώτη φροντίδα από τους κατοίκους και τις εθελοντικές ομάδες που είχαν οργανωθεί και πολύ λιγότερο από το ελληνικό κράτος, που ήταν απροετοίμαστο για μια τέτοιας έκτασης έλευση. Οι ξεριζωμένοι από εκεί έμπαιναν στα πλοία που θα τους έφερναν στο νέο τόπο διαμονής. Οι πρώτοι σταθμοί ήταν στα μεγάλα λιμάνια της χώρας, όπως του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης, της Πάτρας, του Βόλου και άλλων. Στα λιμάνια αυτά τους περίμεναν πρόχειροι καταυλισμοί και χώροι που δεν προορίζονταν για κατοικίες, όμως αποτέλεσαν για αρκετό καιρό την πρώτη τους στέγη.